سالگرد مظلومانه برای شهدای مدارس میانه

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، مظلومیت شهید شدن دانش آموزان زینبیه و ثارالله در سنگر علم و دانش، مسئولان وقت را بر آن داشت تا با برگزاری همایشی با عنوان نیمکت‌های سوخته، یاد و خاطره آنان را زنده نگه داشته و مظلومیتشان را در دل تاریخ ثبت و ضبط کنند.
همایش از سال ۸۹ به صورت استانی و در سال ۹۰ به صورت کشوری برگزار شد.
سال ۹۱ همایش نیمکت‌های سوخته به صورت بین المللی و با حضور خانواده شهدای دو مدرسه، مسئولان کشوری و استانی و میهمانانی از کشور‌های فلسطین، لبنان و افغانستان برگزارشد و حتی از یادمان و  تمبر شهدای زینبیه هم رونمایی شد، اما رفته رفته غبار کم رنگی بر آن سایه افکند تا امسال که همایش نیمکت‌های سوخته، کم رنگ‌تر و مظلومانه‌تر برگزار شد.
حجت الاسلام عبدالله محمدی، امام جمعه میانه در این همایش با گرامیداشت یاد و خاطره همه شهدا از جمله شهدای مظلوم زینبیه و ثارالله گفت: امیدواریم با خدمتگزاری به مردم از جمله خانواده‌های معظم شهدا، ایثارگران، جانبازان و آزادگان بتوانیم در مقابل خون پاک شهدا، ادای دین کرده و ادامه دهنده مسیر سبز آن‌ها باشیم.
قاسم صمدیان، مدیر کل بنیاد شهید و امور ایثارگران آذربایجان شرقی هم با اشاره به شهید شدن ۲۶۸ زن و دختر در استان در طی مبارزات انقلاب و ۸ سال دفاع مقدس گفت: شهدا از جان خود گذشتند تا اقتدار و عزت ایران اسلامی حفظ شود.

سالگرد مظلومانه برای شهدای مدارس میانه سالگرد مظلومانه برای شهدای مدارس میانه سالگرد مظلومانه برای شهدای مدارس میانه سالگرد مظلومانه برای شهدای مدارس میانه سالگرد مظلومانه برای شهدای مدارس میانه سالگرد مظلومانه برای شهدای مدارس میانه سالگرد مظلومانه برای شهدای مدارس میانه سالگرد مظلومانه برای شهدای مدارس میانه سالگرد مظلومانه برای شهدای مدارس میانه سالگرد مظلومانه برای شهدای مدارس میانه سالگرد مظلومانه برای شهدای مدارس میانه

شرح واقعه بمباران مدارس زینبیه و ثارالله
۱۲ بهمن سال ۶۵ و دهه فجر بود و دانش آموزان همه مدارس، خود را برای برگزاری جشن‌های دهه فجر انقلاب اسلامی آماده می‌کردند.
حوالی ساعت ۱۰ و نیم بود که هواپیما‌های رژیم بعث عراق، دو مدرسه نزدیک به هم (زینبیه و ثارالله) را بمباران کرد و ۳۲ دانش آموز دختر دبیرستان زینبیه و ۶ دانش آموز پسر دبستان ثارالله را بی هیچ جرم و گناهی، مظلومانه به شهادت رساند.

همزمان با بمباران این دو مدرسه، ساختمان سپاه پاسداران هم که در نزدیکی دبیرستان زینبیه بود به وسیله راکت تخریب شد و ۶ سپاهی که در پشت بام مشغول نصب تیر بار برای حراست از جان دانش آموزان بی گناه زینبیه بودند به شهادت رسیدند.
خلبانان عراقی وقتی از بالای سر دانش‌آموزان عبور می‌کردند، آن‌ها را می‌دیدند که هر کدام آشفته و سراسیمه در جستجوی جان‌پناهی است با این حال با قساوت و سنگدلی بمب‌ها را بر سر آن‌ها ریختند و زمین را به خونشان رنگین کردند.
داریوش اردبیلی، فرمانده وقت عملیات سپاه میانه می‌گوید: دو روز بعد از بمباران مدارس زینبیه و ثارالله، به ما خبر دادند یک هواپیمای عراقی در منطقه عملیاتی سومار سرنگون شده و خلبانان آن به نام‌های «سروان باسل یحیی سلیمان» و «ستوان یکم عبدالعاسی محمدفهد» به اسارت سپاهیان درآمده‌اند و قرار است آن‌ها را برای دیدن آثار جنایاتشان به میانه بیاورند.
این موضوع به سرعت در شهر پیچید؛ مردم مقابل مدرسه زینبیه اجتماع کرده بودند، فکر کردیم شاید احساسات مردم جریحه دار شده و بخواهند برای انتقام و خونخواهی، آسیبی به خلبانان برسانند، از این رو با احتیاط و با یک مینی‌بوس کهنه و تعدادی سرباز وارد مدرسه شدیم.
در محوطه مدرسه تعدادی از خانواده‌های شهدا و چند نفر از دختران جانباز زینبیه از بیمارستان به محل بازدید آمده و حضور داشتند.
یکی از جانبازان به نام «رقیه کلانتری» به محض دیدن خلبانان بعثی، با سخنرانی کوبنده و منقلب‌کننده خود، پیام مظلومیت شهدای زینبیه را به آنان رساند طوری که اشک از چشم حاضران و حتی خلبانان عراقی جاری شد.
او از خلبانان بعثی پرسید: اگر این اتفاق و فاجعه بر سر فرزندان خودتان می‌آمد، چه احساسی داشتید؟

مترجم حرف‌های رقیه را مو به مو برای آن دو ترجمه کرد و منتظر بود تا آن‌ها چیزی بگویند، اما هر دو سکوت کرده و حیرت‌زده به آثار جنایات خود چشم دوخته بودند.
آن دو تصور می‌کردند به محض ورود به مدرسه، خانواده دختران شهید زینبیه آن‌ها را زنده نخواهند گذاشت، اما وقتی صبوری و عزت نفس آنان را دیدند، شگفت زده و شرمنده، اظهار ندامت کرده و از ملت و امام، بخشش تقاضا می‌کردند.
این شهدا مظلومانه و فرشته سان به دیدار پروردگارشان پر گشودند و شایسته‌تر بود اگر سند مظلومیتشان تا همیشه تاریخ بر پیشانی این سرزمین پر فراز و نشیب نقش می‌بست حتی اگر با برگزاری یک همایش باشد اما نه تا این حد غریب و مظلومانه .

همه شهدا مظلومانه خونشان را در رگ های ایران جاری کردند و آنچه  به یادگار گذاشتند آرامش و آسایشی است که در زندگی امروز ما جاری است.
یادشان جاوید و راهشان جاودانه باد ان شاء الله.